Znowu te przeklęte korki. Jak ja ich nienawidzę, po prostu nienawidzę pasjami. Jak w ogóle ktokolwiek miałby wytrzymać w czymś takim, dzień w dzień, pozostając zdrowym psychicznie? Oczywiście, że nikt i lada dzień sfrustrowani ludzie zaczną opuszczać swoje uwięzione samochody niczym jakieś cele na kółkach, sięgać po jakąkolwiek broń i po prostu rozpocznie się mordobicie dla ujścia destrukcyjnych emocji. Ech… Włączyłam radio, żeby choć przez chwilę nie musieć o tym myśleć i od razu zabrzmiała reklama jakiegoś czegoś brzmiącego jak bezpieczna nawierzchnia na plac zabaw. No po prostu świetnie. Jestem na granicy wybuchu wściekłości i nawet nie mogę posłuchać sobie jakiejś uspokajającej muzyki, tylko tego, co najbardziej w radiu wkurza – reklam. No żeby to… Rozejrzałam się bezradnie, wciąż prześladowana przez tę dziwną rzecz nazywaną bezpieczna nawierzchnia na plac zabaw i mając nadzieję, że istotnie przynajmniej na placach zabaw jest w tym mieście bezpiecznie. Bo na ulicach nie, oj nie…